Het zal je maar gebeuren dat je buurman/molenaar bent bij de ligplaats van het Sloepweesje. Regelmatig zie je een aantal dwazen in dat bootje stappen en na zo'n twee uur komen ze gesloopt terug om een biertje te pakken in hun "clubhuis". Op een af andere manier moet daar iets aardigs aan zitten want ze doen dat elke week. Je praat er eens over met de "klubhuisbeheerder", die je later vraagt of je ook eens wil meedoen. Deze doet dat natuurlijk niet voor niets. Hij heeft gewoon in de gaten, dat je over meer dan de normale lichamelijke krachten beschikt en dat is nodig om het wat langer dan twee uur uit te houden in die "Boot". Alleen.....dat weet je dan nog niet. Jij bent gewend om dagelijks met je voeten in en op de grond te staan. Verblijf op het water is eigenlijk helemaal niet ge¬schikt voor jou. Alleen.....dat weet je dan nog niet!
Dan komt die roeitocht van 100 kilometer welke ruim 9 uur gaat duren. Je roeimaten weten iets van je "handicap" en plaatsen op je plek een doos waarin aarde en gras jouw de illusie moet geven, dat je niet echt op het water zit.
Zoals elk mens moet ook een "oerbeest" af en toe wat overtollig vocht kwijt. Het waren pijnlijke momenten waarop wij ons "oerbeest" mislukte pogingen zagen doen om over de rand van de sloep te plassen. Het water stond je daadwerkelijk aan de lippen. Direct na de aankomst vloog jij als eerste van boord en met je voeten in het gras gaf je gehoor aan de drang der natuur. En dat op een manier zoals het een "oerbeest" betaamt.
 

Voorop gesteld dat ik een gigantische tijd gehad heb, want wat is er nou mooier in het leven om eens per week na een dag ( hard ) werken een paar uurtjes complete zottigheid verkopen en je zelf een beetje te pesten met een end hout, bezweet terug te komen en nog wat sterke verhalen te vertellen bij een of anderhalf biertje - een paar blokjes kaas en wat oude nootjes.
Ja toch, niet dan!
Ik wil toch wel even terug komen op een race die er niet meer is en waar niet iedereen blij mee was. Maar waar ik toch wel goede herinneringen aan heb.
De wedstrijd op het Veerse meer. Het was een kleine wedstrijd qua deelnemers aantal. Maar de sfeer in ons team was er niet minder om. Ik was meestal druk of had iets bijzonders, waardoor ik meestal niet het hele weekeinde mee kon maken, maar een keer wel en dat was om nooit te vergeten.
Deze avond verliep dan ook rustig. De volgende morgen naar Veere en met spanning wachten op de wedstrijd. We liepen dan nog wat door Veere en vlak voor de wedstrijd kregen we soep van Ella. Ja die goeie ouwe tijd. Nu niet meer hè , nou jullie missen wat.
De wedstrijd was zwaar met windkracht 6 . Sommige momenten lagen we echt stil of gingen zelfs terug. Maar na lang tobben zijn we toch gefinisht , van de klassering weet ik niets meer, maar we zullen er ongetwijfeld kommentaar op gehad hebben.
Ik denk dat deze wedstrijd iets speciaals had, omdat dit de thuishaven was van onze directe concurrent  De Blokkendoos.
Die avond hebben we een feestje gebouwd in de zaal op het kamp en wat ik hier het meest van herinner, zijn de gekke bekken die Dries trok tijdens het betasten van zijn Zalige Zuchtzak.
Het is wel geen spectaculair verhaal, maar wel een, waar ik een goed gevoel bij heb.
Paul - Peter (oud-roeier)