17 oktober 1992, Grachtentocht te Amsterdam.

Dit wordt voor mij de derde tocht door de grachten van Amsterdam. Voor een geboerde Rotterdammer ieder jaar weer even wennen, het is wat vreemd maar toch wel gezellig, je ziet veel bruggen en ook Amsterdammers.
We starten dit jaar voor het eerst voor het  maritiem museum. De ploeg is er klaar voor, beetje spanning en dan het startschot. Raymond en Menno zijn het eerste weg, maar ja zij zitten dan ook op de boeg, de rest volgt gelukkig ook,  Paulus, Rita, Gert, Andries, naast mij op slag Ruud en de coach Huibert met reserve Remco.
Via het IJ waar behoorlijk veel wind staat gaan we na een klein uurtje de grachten  in.  Door de wind en druilerige weer wordt het steeds kouder. We komen langs de omgevallen schoorsteen ter hoogte van Artis, helaas is deze nu weggehaald.  We gaan door, er komen steeds meer sloepen te liggen, nu wordt het zelfs dringen. Het motto is doorgaan, de coach  heeft waarschijnlijk wat gezegd, maar ik was toen al bezig om de drijvende tuin van een ter plaatse liggende woonboot om te spitten. De eigenaresse nam mij dit niet indank af en gaf mij in perfect Amsterdams te verstaan dat zij hiervoor niet wenste te betalen.Het enige wat ik nog kon doen was vriendelijk glimlachen of iets wat er op leek met een van vermoeidheid verkrampt gezicht.
Maar we gaan door langs het Olympisch Stadion , bocht naar rechts kort daarop naar links onder een smal bruggetje door weer naar rechts en dan maar rechtdoor.  Op de Kotsverloren Vaart slaat de kramp toe, jawel in beide benen. Gelukkig hebben we een stuurman die niet alleen kan sturen en schreeuwen, maar ook lekker vrijven en hij weet mij weer opnieuw tot leven te brengen.  Niet lang daarna het verlossende woord, we gaan de grachten op  en stukje slingeren en dan de finish. Inderdaad een klein uurtje of iets wat daar op lijkt. Grachten, Bruggen, Bochten, Toeschouwers, Aanmoedigingen, Pijn, Kramp, Roeien en na een heerlijke diepgaande eindsprint de finish, riemen omhoog en .......
en het is dan fijn om als Rotterdammer over de eindstreep in Amsterdam te zijn.
Als roeier ben je misschien kapot, als team ben je tevreden en alle pijn is vergeten, lekker met z’n alle eten. Naar de prijsuitreiking, feesten en dan is er de winterslaap.....
Ad van Popering

Van Rheinfelden naar Rotterdam. Een tocht van 850 kilometer. Een tocht voor dwazen. Dan volgen de vele enorme sluizen en water en water....... en altijd die volgboot......
De hitte, regen en wind (altijd tegen). De blaren, zere rug¬gen, blessures en het oplappen. 's Nachts een slaapmutsje halen bij de kok.
De voortjakkerende walploeg met Opa (die best blijkt mee te vallen) achter het stuur. De "walvrouwen" die slepen met wasmachines, kilo's eten, bedden en tenten. Naar Bingen en Worms en Bijland. Langs Straatsburg en Keulen. Door, door en door. Op 18 juli terug op nederlands water en immer niet in Rotterdam. door, door en door, het einddoel in zicht nu niet verzaken.
De aankomst in Rotterdam met al die mensen, schepen, radio en andere media. Het aansluitende feest.... daar valt de herinnering even weg. En weer dat brok in de keel.
Zo iets bijzonders doe je maar een keer.