De Great River Race gaat over 21.6 miles, zo’n 34 kilometer; van London Docklands naar Ham in Surrey, nabij het plaatsje Richmond. De GRR telt 28 bruggen.
Donderdagochtend vertrekt het transportteam met de Polynoom richting Calais. Het plan is om daar om 15.30 de ferry naar Dover te nemen. Door omstandigheden wordt het echter een latere boot.
Aangekomen in Dover, rijden we door het landelijke glooiende Engelse landschap, bij een mooie zonondergang naar de eerste overnachting. De afslag naar hotel gemist…, nog even straatje keren. De Engelsen wachten geduldig.
Vrijdagochtend vroeg richting Londen. Smalle landelijke weggetjes met heggen en veel grote tegemoetkomende tracktoren. De Engelsen wachten geduldig. Links rijden met hindernissen. Respect voor onze chauffeurs.
Eenmaal in Londen nog meer links rijden met hindernissen. De hele combinatie is bijna 18 meter lang. Bij het afslaan oppassen voor vluchtheuvels met verraderlijke stoepranden (…). De Engelsen wachten ongeduldig in Londen.
Het kranen vindt plaats in hartje Londen bij een jachthaven gelegen aan de Theems. In een rustig tempo en zeer vakkundig wordt de Polynoom door de Engelsen te water gelaten.
Op naar de pub, op naar het diner, op naar de ‘Fish & Chips’. De rest van het team, deels roeiers, deels supporters, arriveert gaandeweg. We raken compleet.
Zaterdagochtend is het zover. Het is een mooie zonnige dag. Na het ontbijt gaan we per bus richting de start. Onderweg een uurtje sightseeing Londen.
Wanneer we arriveren is de Polynoom drooggevallen. Met opkomend tij drijven we snel. We gaan om een uur of 11 aan boord. Onze supporters op een volgboot.
De stroming is stevig. We roeien warm tegen de stroom en laten ons in afwachting van het startsignaal terugdrijven. De rivier ligt vol met sloepen. “Nice shorts…!” De start is in kleine aantallen.
Dan opeens blijkt het zover te zijn; “the moment we've all been waiting for”. We zijn weg!
De vaart zit er direct behoorlijk in. De eerste brug die we passeren is de Tower Bridge. “We naderen een brede hoge brug. We kunnen gewoon doorroeien…” Indrukwekkend om daar onderdoor te gaan.
Veel publiek ook. Tijd om rustig te kijken en terug te zwaaien ontbreekt. Want ook de golven zijn indrukwekkend en de stroming komt van verschillende kanten. De boegpassagier vangt als eerste de golf op. Daarna de twee boegroeiers. Nat is nat.
The Cox: “Let op je riem…!!! Let op de slagroeiers…!!! Je bent veel te snel…!!!” Geconcentreerd blijven roeien dus, een misslag is zo gemaakt.
In een tempo van gemiddeld ruim 12 kilometer per uur roeien we door. De volgboot met onze supporters zie we na de start niet meer terug. Later blijkt dat zij ons in de verte wel gezien hebben, maar dat de Engelse schipper weigerde naar ons toe te varen. Jammer dames…
De eerste 9 mijl varen we door de stad met haar indrukwekkende gebouwen en bruggen. Van de London Eye, tot het Palace of Westminster. Van de Millennium Bridge met de opvallende toren van het Tate Modern, tot de Westminster Bridge.
The Cox houdt ons voortdurend op de hoogte en zo roeien we van brug naar brug. Dat geeft moed.
Tegen de tijd dat we de stad achter ons laten neemt het publiek af. Het landschap wordt saaier.
Inmiddels hebben we heel wat sloepen ingehaald. En ook in het vaarwater van andere sloepen gezeten en vice versa. Dat is de onderlinge strijd.
Tijd voor een wissel. De boegpassagier wil per slot van rekening ook wel een stukkie roeien.
De laatste 10 kilometer wordt het zwaarder. De zon schijnt, weinig wind en de temperatuur stijgt. De stroming neemt af. Om het tempo vast te houden moeten we er harder aan trekken. Geconcentreerd blijven dus. En blijven drinken.
De laatste bruggen komen in zicht en het publiek neemt weer toe. We naderen de finish. In Richmond, 1 mijl voor de finish veel publiek en gejuich op de kade. Dat geeft moed.
Iets voor drie uur worden we ‘binnen geschoten’. Nou ja, ‘geschoten’, het geweer klonk meer als een natte scheet. Maar goed, we hebben het gehaald, en in een tijd van 02:56:48. Goed voor een derde plaats binnen onze klassement ‘Senior Whaler’. En over all een 34e plaats.
Bovendien neemt The Cox van de burgemeester de prijs voor de meest originele naam in ontvangst: ‘Fifty Shades Of Pain’. De fles champagne is voor Piet.
Wanneer tegen een uur of vijf de laatste sloepen binnenkomen is het tij gekeerd. Zij hebben een stuk tegen de stroom in geroeid. Terwijl wij al lang en breed aan ‘pints of lager’ zitten.
Een aantal schepen heeft vanwege voortijdig zinken de eindstreep niet gehaald. Gelukkig zijn persoonlijke ongelukken uitgebleven.
Zondagochtend de sloep ophalen en richting Dover. De leden van team ‘Fifty Shades Of Pain’ gaan ieder hun eigen weg.
Het was hoe dan ook een on-ver-gete-lijk weekend…!!!
Was getekend,
